Се чувствувате ли како хрчак кој постојано врти на тркалото? Ден по ден, месец по месец, годините поминуваат. И не само што поминуваат. Предвидливи се, исти… Влегувајќи во петтиот месец од годината, се чувствуваме како вчера да си ја честитавме новата година. Кај и да е ќе почнеме да правиме планови за одмор, па ќе почне новата школска година наесен и кога еве повторно ќе дојде време да си честитаме Нова Година.
Двете години ковид пандемија малку не исфрлија од нашиот колосек. Првата година живеевме во страв, ги ценевме најблиските, го славевме животот. Втората година, веќе змии отровници почнаа да излегуваат од устите на сите. Во 2022 година, се вративме повторно на старите рутини, бидејќи две години или ги немавме или ги правевме во „ковид“ услови. Па нормално, треба пак да се вратиме во тркалото. И дури трепнавме, на датумот пишува 2023 година.
Но, дали тоа така треба да биде?
Ете да го земеме како пример денот кој сите ги асоцира на ливада и излет. Дали треба да чекаме да дојде Први Мај за да одиме на излет? Дали треба да го чекаме Први Мај за да се собереме со пријателите и да направиме скара? Или тоа може да го направиме во било кое време од годината, тогаш кога ќе имаме слободно време?
Ќе речат: Останало како традиција од порано…
Да, традицијата и обичаите несомнено треба да ги чуваме и да ги запазуваме, но само оние кои ни го потврдуваат идентитетот и ентитетот. Треба ли да бидеме робови на навиките, на рутината, на изреката: „Останало од порано“? Кога продолжуваме нешто и го правиме традиционално, треба да знаеме зошто го правиме, треба да ја знаеме суштината, а не да е само празно одбележување.
Не правете ги нештата затоа што „така останало“, туку затоа што вие така сакате и мислите дека така треба.
Денови, месеци, години исполнети со рутина. Која еден ден нема веќе да ни биде интересна. Напротив. Нема да не исполнува. Ќе сакаме да излеземе од неа. Но, прашање е дали тогаш ќе биде толку едноставно…
