Ексклузивно за Читај бе, Влатко Деловски
Врв Matterhorn/Monte Cervino (на италијански) висок 4478 м.н.в или чоколатцето од Тоблероне. Матерхорн или мајката на сите алпски врвови со нејзината пирамидална структура е симбол на чоколадата на Алпите, се шегувам: симбол на планинарството и алпинизмот.
Иако не е највисок врв на Алпите, Матерхорн се смета за benchmark и круна на планинарството во Европа, та затоа е предизвик за многу планинари ширум светот. Во последно време, како Кафка, чувствувам уште една болезненост кај себе, речиси необјаснив стремеж да ги исполнам сите мои желби.
Во случајов, овој недостаток служеше барем за добра цел. Заедно со другар ми и партнер Бабушо го искачивме Матерхорн во еден ден преку Lion ridge/Cresta del Leone (од италијанската класика). Не е вообичаено овој врв да се качува во еден ден, оти најчесто се преспива или во Абруци (дом на 2800 м.н.в) или во бивакот Карел (3800 м), па во утринските часови се тргнува кон врвот.
Искрено, не знам дали има други Македонци што директно од Breuil – Cervinia (од подножјето на врвот 2000 м.н.в) го искачиле врвот во еден ден од италијанска страна – не е ни важно, важно е што тоа нам не ни беше намера, впрочем на еден начин бевме предизвикани да го направиме тоа, оти немавме време да чекаме, та проценивме дека има „мал чист прозорец“од добро време во вторник на 08.08.
Сепак, на „прозорецот“ тој ден стоеше едно сомнамбулно проблеснување со лошо време и лоши временски прилики (силен северен ветер, густи облаци, верглас, снег). Тоа го сведочеше самата планина: само неколку групи од планинари се движеа нагоре. Бевме сведоци и на спасителна акција со хиликоптер што спасува двајца планинари кои страдаа од хипотермија.
Патем, двајца водичи, кои заради лошото време не успеаја да ги качат клиентите на врвот, кај Enjambee (седлото меѓу Pic Tyndall и Matterhorn) нѐ убедуваа да се вратиме, оти условите беа прелоши, но ние веќе бевме донеле одлука да продолжиме. И не згрешивме: на врвот стигнавме во 15 ч и 10 мин (што воопшто не е вообичаено!) после 10 часа и 58 мин качување од туристичкото место Breuil. Тој ден само две наврски се качивме на врвот, ние и двајца Полјаци. На враќање, во бивакот Карел каде што преспавме, стигнавме во 20 часот.
Она што е добро да се нагласи е тоа дека: технички карактеристики за гребенот од типот AD+, III+/IV, 649м, апсолутно ништо не значат, ако најпрвин не се земе предвид планинарското алпско искуство и, секако, сите комбинирачки фактори (време, услови “in situ”, ветер, висина, должина, опрема, товар, психо-физичка спремност и др.) Сѐ на сѐ вистинско планинарско искуство, вредно за почит!
Тоа го потврдува и податокот дека само тројца битолчани, сите членови на СКК Вертикал од Битола, го имаме качено врвот од италијанска страна. Накрај, сакам да кажам дека планинарството не е ‘тапа леснотија на умот’, туку автентичен предизвик, задоволство и подвиг, по малку и страдање.
Меѓутоа, да се качуваш на планина и да мислиш дека нема да страдаш, тогаш ништо не си сфатил од планинарството, вели еден познат италијански алпинист. Планината, на некој начин, секогаш нѐ предизвикува давајќи ни можности да доживееме невообичаени моменти и живи спомени. А што е животот, освен спомени и засолниште во времето?
