Некои од нас се раѓаат во палата, ги хранат со сребрен прибор, пијат од кристални чаши, некои од нас, се раѓаат во просечно ѕидани куќи, желбите уште од мали учат да си ги ограничат и тоа им е во ред – тераат некако низ животот. Некои од нас се родени дословно на буниште – тие немаат избор, освен жестоко да се борат во животот со цел да ја прикажат својата автентичност во светот каде живееме, свет кој немилосрдно удира по автентичните, оние кои се умориле од залудните обиди да се вклопат во големата слика, оние кои радо ќе носат скинати патики, но нема да дозволат да прават компромиси со своите идеали. Малкумина се вакви, а уште помалку ги има со чист образ – тие се оние кои не ги издаваат пријателите и кога немаат никаква корист од нив, кои го делат последното парче леб со некого, оние, чиј даден збор е секогаш одржан, бидејќи ветувањата не им се празна слама туку светии.
Светот, на крајот од тунелот, ги сака победниците, слабите имаат тенденција сами да пропаднат. Жестоко ги тренира во спротивна насока оние кои имаат храброст да му се спротивстават на неговата прецизирана хиерархија. Затоа што, во глобала, промените во светот не ги носат просечните, послушните, туку оние на кои им е преку глава од врски по шалтери за секакви баналности, од тапкање по рамо, од искористување на интелектуалниот капацитет за џабе, од социјалната неправда, оние кои чекаат во километарскиот ред пред болничките шалтери, затоа што немаат кому да му се јават да им заврши работи побрзо, па да биде побрзо и операцијата и соодветното лекување. Реално, немаме сите силни финансии за по приватни болници и третмани.
Не можам на никој да му забранам да коментира нечиј живот…една народна мудрост вели: „На поле и на чаршија не се клава порта“ – така што, секој има право, но секој од животот добива онолку колку што ќе има храброст – и не секој има избор помеѓу две работи, некои од нас немаат воопшто избор и не значи дека оној кој се родил во палата нема да ја почувствува смрдеата од буништето или пак оној парталкото нема да собере доволно храброст не само да живее во палата туку да си изгради лично своја – по свој вкус. Во суштина, освестените луѓе меѓусебно разговараат за идеи, озборувањето е терапија за небудните.