Македонија. Земја мала по големина, но голема по срце. Народ кој знае да пее и кога му е најтешко, да танцува врз раскршени сништа и да гради надеж од пепелот на разочарувањата. Но, колку и да е силен духот, колку и да е топла крвта што тече низ вените на овој народ, постои една сенка што го гуши – системот.
Години, децении, векови – Македонецот секогаш се борел. Ако не со меч и пушка, тогаш со сиромаштија, неправда и бескрајна желба за подобро утре. Ако некогаш војувал за слобода, денес војува за достоинство. Оваа земја има сè – планини што го бакнуваат небото, реки што го раскажуваат времето, плодни ниви што можат да нахранат илјадници. Но, нејзините деца си одат. Патуваат без билет во еден правец, оставајќи родители со солзи во очите и домови што со секоја замината душа стануваат посиромашни.
Системот во Македонија е како куќа со темели од песок. Секој што ветува дека ќе ја гради, ја урива уште повеќе. Закони се менуваат како годишни времиња, но никогаш во корист на народот. Работникот работи, но едвај преживува. Работи од изгрејсонце до зајдисонце, но никогаш не стигнува подалеку од сопствените грижи. Студентот учи, но нема каде да се докаже. Земјоделецот сади, но не е сигурен дали неговиот плод ќе има цена или ќе заврши како отпад.
Најтажно е што Македонецот верува. Верува дека еден ден ќе биде подобро, дека ќе дојде вистинскиот човек, дека ќе се промени нешто. Но, времето поминува, а разочарувањата се натрупуваат како камења на душата. И покрај сето тоа, народот не се откажува. Се смее и кога му е тешко, пее и кога срцето му плаче.
Македонија е како жена што претрпела премногу, но сè уште гордо стои исправена. И покрај сè, овој народ ќе остане. Ќе остане затоа што ја сака оваа земја повеќе отколку што таа го сака него. Ќе остане затоа што неговата душа не знае друг дом. Ќе остане, затоа што Македонија не е само парче земја, туку крв, спомени, љубов и историја што не може да се избрише.
