Автор: Јордан Николов
На професорката Змија Наочарски цело време ѝ студело. Без разлика на годишното време, без разлика дали надвор било сончево и жешко, и не се издржувало од врелина и од тешко, или, пак, било камен-ладно, чешми пркскале од мраз, и минус двеста да ти било – неа сè исто ѝ било.
Дали дувало-корнело, од пороен дожд засолниште се барало, или пеколно врело да ти било – неа секогаш ѝ студело.
Се обидувала професорката со сè: ќебиња триста нафрилила преку себе, греалки седумнаесет – вклучени везден морале да бидат, и: „веднаш – парното да баботи, да бучи – или некој од болка ќе фучи!“ строго заповедала змијата, „а песна пофална, милозвучна в уше стално да ми шишти!“
И термоси десеттина, и камини бројни, богати, згора (со змиски декрет пропишани, и потпишани) наполнати и врели, при рака стално морало да се најдат: за нуждата змиска, ладна-ледена, в миг да опслужат, само, конечно и крајно, на големината змијска – крвта да ѝ се стопли – триста!
Ама залудно било сè!
На Змија Наочарски ѝ студело одвнатре.
Во срцето неа ѝ било камен ладно.
Единствено нешто што личело на топлина, внатре, во највисокиот, врвен, дворец биле хартиените ливчиња врз кои лежела и спиела, и огледалата распослани насекаде низ дувлото кои ја отсликувале и умножувале претставата за професорката каква што таа си ја замислувала: „Паметна, препаметна, добра, дарежлива, топла и духовита.“
Никако не ѝ влегуваше в глава зошто (забога!?) еден по еден – незапирливо ги губи пријателите кога – друга таква змија како неа – никаде нема да најдат! Кога и да се пружеше прилика, кога и да ќе почувствуваше дека сака да се види, да се слушне, или да се допишува на Facebook со некој од пријателите таа, тогаш, ви велам, не пропуштала можност на најблиските и љубени пријатели да им подари малечко шишенце од нејзииот најквалитетен, најсилен отров.
Како што одминуваше времето увиде нешто чудно, шокантно и поразително за неа. Сè помалку од пријателите прифаќаа нејзина покана за кафе, ручек, или пијалак, сè помалку мили суштества ѝ краваа на телефон, а на Facebook не можеше да се издоначуди колку многу ја отпријателиле!
„Ама Зошто!? ЗОШТО!?“ му се с’снуваше професорката Змија Наочарски дома на мажот ѝ. „Гледаш какви гнаси се!? Сите испаднаа ѓубриња кон мене, а јас највеликодушно и најдобронамерно на сите им подарував отровче, и тоа најчесто што можев да го соберам и излачам!“ И на сопругот, искрено, не му беше јасно како е можно некој да не ги вреднува нејзините чести и искрени подароци.
Еднаш (многу одамна) од нигде-никаде професорката Змија Наочарски се вљуби. Одеднаш таа доживеа своевиден земјотрес во строго-прагматичното и пресметливо поимање на животот. Сето познавање, предавањето и практикувањето на математичките закони како уште да постоеа и важеа, само не и кога ќе се обидеше да ги примени во нејзината љубовна математика. „Тој ќе ме сака мене оти ќе му дадам ова плус она, ќе го помножиме по она неговото, ќе му го одземеме од равенката она небитното од страна на мајка му, и конечно ќе го добиеме моето замислено, точно и исправно, беспоговорно-точно и егзактно решение кое си го замислив.“
Но, нејзината математика не се совпаѓаше со математиката на оној во кој се вљубила. Таа никако не можеше тоа да го сфати! „Ама математиката е универзална, безвремена и лишена од специфичностите на различните карактери и нивните фаличности! Мора да сум јас во право, па професорка сум!“
На таблата на стотици пати си ја повторуваше простата равенка:
Мојата интелигенција плус добрината крената на трета помножена со дарежливоста крената на петта плус вредноста на сите хартиени ливчиња на кои спијам минус ослабениот вид од учењето еднакво на вљубеност од мојот симпатија.
Арно ама, од страна на симпатијата добиваше сигнали дека равенката не е точна. Вљубеност немаше. Или, ја имаше – но беше помала од нула (0).
Или, математички изразено: Вљубеноста на симпатијата кон професорката Змија Наочарски < 0.
Значи, ајде пак, по 247-ми пат:
Мојата Интелигенција (МИ) плус (+) Добрината (Д) крената на трета (3) помножена (*) со Дарежливоста (Д) крената на петта (5) плус Вредноста на Хартиените Ливчиња на кои спијам (ЕУР) минус (-) ослабениот вид (ОВ) еднакво 😊) вљубеност од мојот симпатија (ТОЈ).
Ама, не. ТОЈ упорно не враќал на пораки.
Професорката Змија Наочарски не може веќе ова да го трпи! Не е можно некој да не ја сака неа со сите доблести кои ги има.
За совет му се јавува на еден од ретките пријатели кои ја немаа избришано и со него врви недели, месеци, интензивно бара мислења, совети, искуства во ваквите (за неа, нови прашања на срцето). Точното време на колку долго се развлекоа ваквите дружења од мака и зорт (како што по природа на нештата – и е одлика на пријателски однос) не ни е достапно како информација, но ниту е тоа битно.
Не ќе решаваме равенка со една непозната.
Битно е дека професорката Змија Наочарски некако ја преболе и преброди целата ситуација, и веднаш откако застана на „нозе“ одлучи дека за возврат на беспоговорното, со ништо условеното и искрено пријателството на другарот – сака, и мора веднаш да му се оддолжи не со една, ами со две! – шишеца од нејзиниот најдобар и најчист отров!
Гледа следниот ден и тој ја избришал од Facebook, и не ѝ крева на телефон!
„Е, па ова ја прелеа чашата! Дали јас, со сета добрина и дарежливост, имам заслужено сите пријатели да ми го свртат грбот!?“ пишти змијата низ дома и, нацистички строго и решително, одлучува да го побара Кралот на змиите (Анан) за ум и совет.
Се договараат да се видат на кафе (без шеќер за двајцата). Два пати дупло еспресо од ¾ (не знам да пресметам колку му доаѓа тоа), и започнуваат разговор во кој професорката, надолго и нашироко, му ја соопштува маката. Анан мудро и трпеливо молчи, и слуша. Слуша и молчи, па скрнува од кафето, и натаму молчи и слуша.
Конечно ѝ вели: „Знам како ти е, и мене цело време истото ми се случува. Кон сите сум бескрајно добар, мил, дарежлив, пожртвуван и љубезен, и пак, на секое, сите го прекинуваат пријателството со мене. Дома имаш огледало, така?“
Змијата: „Да, секако. Имам многу огледала. Сакам да сум во квалитетно, паметно и добро друштво дома.“
„Добро“ вели Кралот на змиите, „ама го немаш вистинското огледало. Она кое освен физикусот и фикусот, ја прикажува и внатрешната, духовната слика и состојба.“
Змијата: „Не знаев дека такво нешто постои, а како заколнат прагматичар и интелектуалец – не сум сигурна дека верувам дека таква направа воопшто е можно да постои.“
Анан: „Јас сум, бев, и вечно ќе бидам. Јас ништо не докажувам или објаснувам. Јас создавам. Огледалото постои, и, се разбира – јас сум творецот. Едно е. Уникат. Ако сакаш одговор за емоционалните и духовни дилеми зошто другите се одлучуваат на хазардерски одлуки да те избришат од нивните животи – само со него ќе добиеш одговор. Можам да ти го дадам и со 15% сезонски попуст и гратис достава.“
Професорката кога слушна „попуст“ (колкав и да е) огледалото веќе самото почна да се пакува (така да се изразиме).
Стигнува огледалото и професорката застанува пред него. Во него сè највообичаено и досадно се рефлектира исто како и кај нормалните огледала кои ги имаше (освен кога ќе се погледнеше самата во него). И натаму беше старата-добра змија која одлично си се познаваше самата себе, но, чекај, што е ова на местото каде би требало да е срцевиот мускул!? Се загледува подобро професорката, мижуркајќи под наочарите, и тогаш здогледува катран-црна грутка на местото откаде потекнува и извира сета нејзина добрина, великодушност, дарежливост и радосна смисла за хумор.
Без да сака, инстиктивно прсна отров кон огледалото и тоа веднаш се стопи.
Набрзина си го врати назад системот огледала кој веродостојно ја прикажуваше раелната слика за нејзината личност која се базира на вистината, а не некакви злобни и магиски, манипулаторско-спиритални лажги со опашки!
Иако во гарантниот лист беше изрично наведено дека оштетувања од тој тип не ги покрива гаранцијата (знаеше Анан со каква змија си фаќа работа), таа сепак му се јави на својот адвокат да подготви опомена пред тужба до Кралот на змиите.
Има моќни пријатели и најверојатно ќе добие на суд.
Автор на расказот: Јордан Николов