Книгата „Самовилата со скршени крилја“ ја добив на подарок од моја поранешна ученичка на која ѝ предавав. Ми рече: „Наставничке, мене ми се допадна и Вам сигурно ќе Ви се допадне“. Ми ја потпиша и ми ја остави на катедра. Со Лили, се познававме професионално и нашата комуникација беше на„ Вие“. Во меѓувреме се случија куп настани на кои постојано се среќававме и почнавме и неформално да разговараме, ме покани да ѝ бидам промотор на книгата поезија „Алхемија на вечната земја“ која во тој период ми ја погоди лексиката на многу мои размисли, за кои немав соодветен збор.
„Самовилата..“ ми стоеше на полица…упорно ме зјапаше, но јас ко јас. Има време…сѐ до еден момент кога син ми (4г) ја дофати и ми вели „јас читам“…и почна да ја прелистува, книгата му се виде најверојатно необична, бидејќи е отпечатена во виолетова боја …така продолжив јас да ја читам.
Лили Бошевска, многу пати имам кажано, е многу скромна личност. Затоа си земам за слобода, се надевам дека нема да ми замери, нејзините зборови имаат посебна фреквенција, бараат внимение, време, сето она што го нема денешново време.
„Самовилата со скршени крилја“ можеби е бајка, можеби не. Децата ја толкуваат на еден начин, ние големите на друг. Но, како на некој кому омилена книга му е „Галебот Џонатан Ливингстон“ – Ричард Бах, ќе кажам дека оваа книга е за сите родители кои се уверени дека нивните деца се посебни, за да не им ги предадат на сувопарните случајности на животот и љубопитноста да згине во сивилото на секојдневие.
Ова што го пишувам, можете да го забележите и во цитатите кои ги издвоив од книгата. Читајте македонски автори!
