Владо Дојчиноски е актер кој што е препознатлив по улогите на „Македонски народни приказни“, дел е од ансамблот на Кумановскиот театар, но и на патувачката театарска група Театар „Колозов“. Владо, родум од Охрид, во слободно време е риболовец, ужива во природата и сите нејзини богатства, се занимава со традицијата, татко на две деца и сопруг на Николина. Во ова интервју, Владо ја отвори душата и раскажа за снимањата, театарот и се разбира приватниот живот.
Читај бе: Ќе започнеме со она што е најсвежо, а тоа е вашата најнова премиера во Кумановскиот театар. Кажете ми, за каков лик станува збор и зошто треба да се гледа?
Владо: Оваа година во Кумановскиот театар имам скоро три премиери, третата е на пат. Во последната, која се вика „Смрт и девојка“, претставата е камерна, станува збор за психолошки трилер. Во претставата играме тројца актери: јас, Владо Дојчиноски, Марко Трајковиќ и Сања Русевска. Претставата е налик на филм, но е наменета за на театарска сцена. Станува збор за борбата на луѓето против диктатурата и системот, како и за жртвите на тој систем. Мојот лик е доктор кој по случајност влегува во една куќа, каде станува плен на поранешен пациент кој е жртва на диктатурата.
Читај бе: Вие сте симбол на македонските приказни и тешко е човек да не ве забележи во нив. Има ли некој лик кој бил најблиску до вас карактерно? Зошто мислите дека Македонски народни приказни опстојуваат до ден-денес и се сè уште многу гледани?
Владо: Од моментот кога влегов во приказните, па сè до денес, растам со нив. Тие станаа дел од мојот приватен живот. На почетокот ги играв момчињата, а сега веќе ги играм ликовите на таткото, чорбаџијата, па и царот. Од почеток до сега, секој лик си нашол свое место. Македонските приказни кај нас претставуваат мудрост кажана на едноставен и лесен начин, кој лесно допира до секој гледач, од најмали до најголеми. Секогаш има една поука што нè учи како да бидеме подобри луѓе, нè учи на вредностите помеѓу луѓето. Секогаш ја има основната филозофија на доброто и лошото, дека доброто секогаш го победува лошото, како што и треба да биде во животот.
Читај бе: Кога сме веќе кај тоа, што за вас значи зачувувањето на македонската традиција и како би ѝ ја доближиле на помладите генерации?
Владо: Секако дека преку приказните ја пренесуваме вистинската вредност на сè она што нè прави Македонци. Јас се обидувам во приказните да внесувам најразличен тип носии, архитектура, народен говор, поговорки, умотворби, па дури и пеење македонски народни песни. Се обидувам да се слушне звукот на кавалот, гајдата, тапанот и слично. На тој начин, кој е интересен, децата ќе имаат можност да ја слушнат и видат традицијата.
Читај бе: Дали сметате дека бројот на гледачи е сè уште ист или има и помлади следбеници? Дали и децата се „залепени“ за телевизорот и со нетрпение очекуваат нова сезона приказни?
Владо: Сè уште ги има, и многу се радувам поради тоа. Секогаш кога ќе излезам на улица, наидувам на деца кои доаѓаат и ме прашуваат кога повторно ќе има приказни, бараат да се фотографираат со мене и слично. Тоа е доказ дека приказните живеат, тоа е мојот мотив за понатамошна работа.
Читај бе: Ако би имале можност повторно да разговарате со „царот“ Ѓорѓи Колозов, што би му рекле?
Владо: Би му рекол едно големо „БЛАГОДАРАМ“. Благодарам што ни остави мудрост и белег во нашата земја. Што сè што направи, го направи за Македонија. И благодарам што ме направи тоа што сум денес. Како актер, многу му должам нему, на „царот“, на Ѓорѓи Колозов.
Читај бе: Кое било најголемото откажување што сте го направиле поради оваа професија?
Владо: Имало многу откажувања поради работа. Еве ќе издвојам едно – на 12 септември имав свадба, а веќе на 13-ти со сопругата снимавме приказна во селото Кучково, наместо да одиме на меден месец.
Читај бе: Што би биле ако не бевте актер?
Владо: Ако не бев актер, а имајќи ја потребата да сретнувам добри луѓе – конкретно во Бигорскиот манастир ги има – ништо чудно да бев монах. Така би можел да ја ширам добрината и љубовта кон луѓето. Исто така, ќе се занимавав и со етнокореологија.
Читај бе: Што прави Владо кога не е на сцена или пред камера?
Владо: Ужива со семејството, оди на риболов, шета по планини, собира печурки и чаеви – сè што има од природата. Се дружи, со сопругата пие вино и пеат убави, стари македонски песни.
Читај бе: Сметате ли дека има квалитетна младина – и во театарот, и за снимње, некој вистински наследник?
Владо: Има, имаме многу добри актери. Многу се радувам кога работам со нив, имаат убава енергија. Не би сакал да спомнувам некого конкретно, бидејќи може да изоставам некого, но има навистина многу квалитетни актери.
Читај бе: Ако би постоела приказна што најдобро би го опишала вашето детство, која би била таа?
Владо: Има многу. Не би можел да издвојам една. Сите приказни што сум ги гледал си ги чувам и ден-денес на видеокасети, ги знаев сите реплики на памет и постојано ги гледав.
Читај бе: Што би им препорачале на младите актери или љубители на актерството?
Владо: Да не се штедат во тоа што го работат. Секоја улога да ја бараат длабоко во себе. Колку и да е тешко, а е многу тешко да работиш со различни типови на ликови, важно е да бидат упорни и да не се откажуваат.
Читај бе: Сте имале ли идол или личност по која сте се воделе? Личност како која сте сонувале да станете?
Владо: Мојот идол бил Ѓорѓи Колозов, тоа сум го кажал и претходно. Тој беше човекот од кој што научив многу. Би го спомнал и мојот покоен пријател и колега Ванчо Петрушевски.
Читај бе: Која е најголемата животна лекција што сте ја научиле досега?
Владо: Би им препорачал на сите да не бидат мрзеливи, туку да работат. И уште нешто, кон секого, дури и кон непријателот, треба да се однесуваме со љубов. Само така ќе имаме општество што ќе биде добро за сите нас.
Читај бе: Каде најмногу се чувствувате „дома“ – на село, во град или во природа?
Владо: Секаде каде што се моите деца и сопругата. Независно каде и да сме, само да сме сите заедно.
Читај бе: Како би сакале луѓето да ве запаметат? Како актер во приказни, театарски актер, по некоја улога, по патриотизмот, човечноста?
Владо: Само како добар човек кој се обидел да создаде и да остави некакво наследство за Македонија.
Читај бе: Ако Владо би слушал една песна до крајот на животот, која би била и зошто?
Владо: Имам многу. Не можам да издвојам една песна, но би кажал изведувач – тоа е Васка Илиева. Неа можам да ја слушам до крајот на животот. Затоа што, низ нејзиниот глас, и без да ја знам приказната, ја разбирам емотивната состојба и целата приказна.
Читај бе: За крај – кои се идните планови? Што ново подготвувате?
Владо: Имам многу нови идеи. Моментално работиме на „Македонски народни духовни приказни“ по идеја на здружението „Св. Нектариј Битолски“. Снимањето оди бавно поради финансии, но сум убеден дека ќе има нова сезона на приказни. Би сакал да снимам нешто ново, поврзано со македонската традиција, забавно и интересно, и се надевам дека оваа година ќе почнам и со тоа. Работам и на нова претстава, комедијата „Разбуди се, Тина“. Во Театар „Колозов“ планираме и нова вечерна претстава, како и детска.
