– Во ерата на избори без јасна желба.
Постои една фраза што често се користи како доказ за слобода: „Имаш избор“. Но што ако – и покрај изборот – не знаеме што сакаме? Што ако постојано „бираме“, а никако да стигнеме до чувство на исполнетост, задоволство, мир?
Ова не е само лично прашање, туку едно од најсовремените колективни дилеми. Живееме во време на преголем избор, каде што сè ни е достапно – информации, луѓе, професии, локации, па дури и идентитети. И токму тоа „сè“ нè остава изгубени.
Сакаме или се очекува да сакаме?
Од мали нозе сме учени што значи „успех“, „среќа“, „љубов“. Ни се нуди рецепт: добро образование, стабилна работа, семејство, убав дом. Но ретко кој не прашал: А што ако ова не е мое „сакам“? Колку од нашите желби се навистина наши, а колку се пренесени од родители, општество, социјални мрежи?
Сликите што ги гледаме секој ден – фит тела, скапи патувања, „совршени врски“ – тивко ни кажуваат: „и ти треба да го сакаш ова“. И така често завршуваме трчајќи по нешто, не затоа што нè влече, туку затоа што нè е страв да не испаднеме како да „останавме зад“.
Желбата како бучава
Во време кога секој има глас, но малкумина се слушаат себеси, желбата станува бучава. Сакам да бидам успешен – но што значи тоа? Сакам љубов – но каква љубов? Сакам слобода – од што, и за што? Ние често користиме зборови полни со тежина, но празни од значење. Како кога велиш „гладен сум“, а не знаеш за што точно.
Животот станува листа на цели без јасна потреба. Ја завршуваш задачата, а потоа веднаш ја бараш следната – со надеж дека таа ќе биде таа што ќе донесе конечно задоволство.
Мирот што не доаѓа од исполнетост, туку од свесност
Можеби вистинското прашање не е „што сакам?“, туку: дали се слушам доволно за да знам што сакам? Тоа значи тишина. Внатрешна. Простор каде што не зборуваат ни пријателите, ни родителите, ни инфлуенсерите, туку само ти со самиот себе. И не мора веднаш да има одговор. Тишината не мора да значи празнина – таа може да биде простор каде што конечно може нешто автентично да се роди.
Заклучок: Не знаењето не е слабост, туку почеток
Нема срам во тоа да не знаеш што сакаш. Срам е да се преправаш дека знаеш, само за да не изгледаш изгубено. Патот до себе не е брза автопатска траса, туку слабо осветлена уличка што чека да се изоди бавно. И можеби вистинската зрелост не е да знаеш сè, туку да бидеш доволно искрен за да признаеш: не знам – но сакам да дознаам.
