Најтешката осаменост не доаѓа од тоа да си сам, туку од тоа да не бидеш разбран. Да бидеш меѓу луѓе, а да се чувствуваш невидлив. Да зборуваш, а никој да не слуша што навистина кажуваш. Да се смееш, а внатре тивко да болиш.
Тоа е она чувство кога твојата вистинска суштина останува скриена, додека светот гледа само верзија од тебе која „одговара“. И колку повеќе се приспособуваш, толку повеќе се губиш себеси. Полека стануваш сенка од тоа што си бил.
Оваа осаменост боли затоа што не се работи само за желба да бидеш сакан – туку да бидеш разбран и сакан токму таков каков што си. Да постои некој што ќе ги препознае твоите тивки мисли, сложеноста на твоето срце, и сепак ќе остане.
Иако е тешко, токму во таа болка се крие и силата. Храброст е да останеш свој, дури и кога никој не те гледа. Твојата автентичност е вредност, не товар. И ќе дојдат луѓето што ќе ја препознаат.
Затоа – остани свој. Биди си верен.
Твојата светлина не е изгубена – само чека да биде видена од вистинските очи.
