Треба да се запрашаме, дали се чувствуваме среќни кога некого понижуваме или кога некого усреќуваме? Гордоста го затвора срцето и умот, а тогаш светот го гледаме низ призмата на тоа кој е посилен и помоќен.
Прочитајте ја прикaзната:
Една жена го праша старецот: „Колку ги продаваш јајцата?”
Стариот продавач и одговорил: „8 денари јајце, госпоѓо“.
Таа му рече: „Ќе земам 10 јајца за 60 денари или ќе заминам”.
Стариот продавач одговорил: „Земете ги по цената што ја сакате. Можеби ова е добар почеток, бидејќи денес се уште не сум продал ниту едно јајце“.
Таа ги зеде јајцата и си замина со чувството дека победила. Влезе во нејзиниот скап автомобил и отиде во еден убав ресторан со нејзиниот сопруг. Таму таа и нејзиниот сопруг нарачаа што им душа посака. Од нарачаното изедоа дел, додека поголем дел оставија. Потоа отидоа да ја платат сметката. Нивната сметка беше 1400 денари. Таа остави 1500 денари и му порача на сопственикот на ресторанот да го задржи кусурот.
Овој настан можеби изгледа сосема нормален за сопственикот, но e многу болен за сиромашниот продавач на јајца.
Поентата е:
Зошто секогаш покажуваме дека имаме моќ кога купуваме од сиромашните? И зошто ние сме великодушни со оние кои дури и не им треба нашата великодушност?
На социјалните мрежи имаше еден коментар:
„Татко ми често купуваше обични производи од сиромашните луѓе по високи цени, иако не му требаа во тој момент. Понекогаш дури и плаќаше повеќе за нив. Јас бидејќи бев загрижен заради оваа негова навика го прашав зошто го прави тоа? Тогаш тој ми одговори: „Тоа е добротворност обвиткана со достоинство, мое дете.”
Но, за жал, во овие времиња, нема секој волја ниту желба да ја сфати оваа порака. Обвиени во нашата суета, имаме очи само за себеси. Уживаме во комформизмот, не сакајќи да погледнеме околу нас. Но, поука по поука, чекор по чекор, иако мал, барем доброто дело и збор сосема нема да исчезнат.
