Телото на човекот е како запалена свеќа: свеќата мора да гори, а човекот мора да умре. Но, човечката душа е бесмртна и затоа треба повеќе да се грижиме за душата отколку за телото: „Зашто каква е добивката на човекот ако го добие целиот свет и ја загуби душата? Или, каков откуп ќе даде човек за својата душа?, за душа за која, како што е познато, нема откуп?! Ако само една душа, сама по себе, е поскапоцена од целиот свет и од царството на светот, таа е уште понеспоредливо поскапоцена – Царството Небесно.
Василиј Велики, Григориј Богослов, Јован Златоуст, Кирил Александриски, Амвросиј Милански и други биле девици од својата младост.
Целиот нивен живот беше претворен во грижа за душата, а не за телото. На ист начин, целата наша грижа треба да ја насочиме кон душата, а телото треба да го поддржуваме со храна само затоа што помага да се поддржи духот.
Ако произволно го исцрпиме нашето тело до тој степен што нашиот дух е исцрпен, таквото мачење ќе биде неразумно, дури и ако се преземе заради стекнување добродетели.
Ако му е угодно на Господ Бог човек да доживее болест, ќе му даде и моќ да трпи. Затоа, некои болести не доаѓаат од нас самите, туку од Бога.
Поуки од Свети Серафим Саровски