Силните личности и силните карактери не се замараат што другите луѓе мислат за нив. Силните личности одат самоуверено помеѓу луѓето и нивната аура се чувствува оддалеку. Непробивна е и туѓите мислења не допираат до нив.
Оставете ги луѓето да мислат за вас што сакаат. Да не се обидувате да влијаете на нечие мислење за вас и да не се грижите за тоа што луѓето мислат за вас е луксуз на зрела личност која го победила стравот од одбивање.
Стравот од одбивање е многу чест и кај возрасните лица и е поврзан со стравот од самотија. Секогаш е таму каде што се и другите и секогаш е во друштво на срамот. Затоа, многу луѓе осаменоста ја доживуваат како нешто негативно и застрашувачко.
Ако постои страв, зборуваме за инстинкти. Човекот е на своето животинско инстинктивно ниво соочен со прашањето на преживување. Друштвените животни преживуваат поддржувајќи се една со друга, а да бидеш отфрлен од заедницата значи да умреш сам. Може да се речи дека овој страв ни е вроден.
Стравот од туѓо мислење е поврзан со стравот од одбивање од страна на друштвото, а стравот од одбивање е поврзан со стравот од самотија кој подлабоко е поврзан со стравот за својот живот и инстиктот за преживување. Личноста потсвесно мисли дека не може да преживее надвор од заедницата и без други луѓе. Како што гледате, се работи за замотано клопче од инстиктивни примитивни стравови кои сѐ уште живеат во човекот.
Од друга страна, човекот, иако друштвено суштество, далеку е од тоа дека е само животно. Цивилизацискиот развој во голема мера е заслуга на тие кои не се плашеле да бидат сами и отфрлени. Сепак, постоењето на стравот од отфрлање од страна на заедницата овозможило создавање на одредени правила во друштвото. Ако ги прекршите правилата ризикувате да не припаѓате во одбраниот круг. Овој страв е дирекно поврзан со приврзаноста и чуството за припадност. Ова последното е делумно поради хормонот окситоцин. Од моментот на раѓање тој хормон ни дава чувство дека сме сакани, дека нема да бидеме напуштени и дека сме битни и вредни. Окситоцинот дава чуство на радист, блаженство и задоволство кога сте во убав и хармоничен однос со некого. Негова спротивност е хормонот за стрес – кортизолот. Окситоцинот е хормон на мир и љубов кој има еден мал контраверзен недостаток – амнезички својства, односно личноста со зголемен окситоцин е склона на заборавање. Можеби затоа кога силно се поврзуваме за некого, лесно му простуваме, заборавајќи на болката која ни ја нанел.
Чувството на отфрленост е често маскиран во лутина, тага, огорченост, срам, чувство на неправда и е пропратен со мислите „Повторно сите ме напуштија и предадоа“, „Ќе останам сам до крајот на животот“, „Можеби сум неправедно оклеветен“, „Повторно сум обвинет без причина“, „Лош сум, недостоен, одвратен“, „Не е возможно некој да ме сака“.
Личноста вака зазема позиција на напад. Се обидува да се оправда да докаже на сите дека не се во право. Тој е во право што значи има право да остане во „чопорот“ и да не биде исфрлен. Доколку ја заземе оваа агресивна позиција, личноста не приметува дека уште повеќе ги врти сите против себе. Во друг случај, личноста паѓа во дисфорија, настојува да се изолира и станува невидлива. Како веќе да прифаќа да биде одбиена и како да гради план кон веќе познатото сценарио. Во трет случај, личноста не губи надеж дека ќе пронајде среќа во заедницата и ќе избегне осаменост. Но што е заедницата поблиска, толку се пострашни фантазиите од одбивање и личноста несвесно го оттурнува изворот на окситоцин.
Во сите овие случаи, воочуваме силна зависност од другите, страв од самотија, заглавеност во негативни емоции и обиди да се спречи отфрлањето. Тогаш личноста станува премногу попустлива, премногу прилагодлива или спротивно од тоа – премногу самостојна на површина, како да гради бедем околу себе, премногу одбрамбено настроена и во секој случај непредвидлива за другите.
Сега замислете личност која не се плаши од отфрлање затоа што пронашла заштита во себе и ѝ станало јасно дека мора да се потпре на себе. За таквата личност, самотијата не е казна туку извор на мир и инспирација. Таквата личност е толку храбра и зрела така што воопшто не се грижи за преживувањето и не се стреми да биде само прифатена од „чопорот“ или модерно наречено – друштво.
