Во една прилика, еден учител ги прашал своите ученици: – Зошто луѓето викаат кога се расправаат? – Затоа што го губат трпението, – претпоставил еден од учениците.
– Но зошто викаат кога е друга личност до нив? Зошто се крева тонот во несогласувањата? – прашал учителот. – Не можат да зборуваат тивко? Зошто викаат кога се лути?
Учениците ги дале своите одговори, но ниту еден одговор не бил точен за учителот. На крајот тој објаснил:
– Кога луѓето не се задоволни едни со други и се караат, нивните срца се оддалечуваат. За да ја премостат таа дистанца и да се слушнат, мора да викаат. Колку се полути, толку погласно викаат. А што се случува кога ќе се заљубат? Не викаат, напротив зборуваат тивко. Затоа што нивните срца се многу блиску, а растојанието меѓу нив е многу мало. И кога ќе се заљубат уште повеќе, што се случува? — продолжи гуруто. — Не зборуваат, само си шепотат и стануваат уште поблиски во љубовта. На крајот, не им треба ни шепот. Тие само се гледаат и се разбираат без да кажат збор. Така се случува кога двајца заљубени луѓе се блиски.
Затоа, кога се карате, не дозволувајте вашите срца да се оддалечат едно од друго, не кажувајте зборови што уште повеќе ќе ја зголемат оддалеченоста меѓу вас. Затоа што може да дојде денот кога далечината ќе стане толку голема што нема да има враќање назад.
