Во 2020 година, поетот Панде Манојлов, вљубеникот во вистината и во кусата песна со долго значење го напушти земниот свет. Широк Сокак остана без својот поет. Малку зборуваше, многу пишуваше, од душа, секој збор му е осолен, не му остана должен на недокажаноста.
Пелагонските културно – научни средби оваа година ја воведоа наградата „Панде Манојлов“, која ќе им доделува на млади талентирани поети. Оваа година, наградат ќе ја понесе поетот Филип Димкоски.
Шадрван
Тих некој призвук на пајтон што мине
ко бол староградски во сонот ме мачи:
го заборавивте пристанот на љубовта
о, луѓе, вие што бродите во богати води!
Заборавен од водата и фрлените парички
Снебидно ме одбегнува и сат и бреме,
модра слика високо стежната самува,
О, луѓе, вие што бродите во богати води!
Како уморни заљубеници во Градот што блеска,
поседнете на камениот круг на ова време
и барајте се, што ве нема на Плоштадот,
о, луѓе, вие што бродите тивко во моите води!
Јадење на душата
Над чинарот столетен,
Кога Саатот
одѕвони полноќ,
ѕвезда
од небото падна.
низ ќепенок
го виде тоа
терзијата стар
и на образот
солза му блесна.
Свеќа е животот,
рече,
свеќа
од „Свети Димитрија“
купена,
кривулест сокак
е животот
угорнина
од Широк Сокак
до Смилевски Баир
и горе,
а ѕвездата
сал тогаш паѓа
кога душата
кон небото јазди!
Грешник
Многупати во животот грешев.
Честопати, без да сакам, неволно…
Потем, со молитва ноќе се тешев:
Простете, гревот ме погоди болно!
Боже, те прашувам, беше ли така?
Во животот никого јас не мразев
И знаев како човек треба да се сака,
Но, ете, грешен, на зборот си газев.
Од судот, знам бегање се нема.
Бог сè плаќа, тој и ќе ми суди,
Грешен бев, утре ќе ме снема –
Со сите гревови неволни и луди…
Македонија
Како евтин дар
ни е судбина
во самракот
и ветерот што ѕуни,
како сноп е таа
без јажица
растурен во јуни!
Катаден
зборот на нашите чеда
е исполнет со тага,
без насмевка
полн сиромаштија
и жал за татковината
што ја губат!
Поблиска
ни стана Австралија
од дедовите ниви,
уште поблиска
и Шведска
и Германија
од родните стреи!
Ги немаме
уздите в раце,
огламникот сега
друг го влече
кон провалии,
кон стрмнини
и бездни…
И пак нè делат
и пак нè селат
како делбите и селидбите
вечност да ни се – бесилка
и свилено јаже
за тенок врат…
Да се сакаме меѓу себе
Мој народен страден,
Да се сакаме македонски
Додека нè има,
Само така
Македонија
Мртва нема да биде!
Мојата тажна песна
Кога месечината
ќе се скрие
зад темните облаци,
мојата песна
почнува да тажи,
некоја јанѕза
ја гризе…
Никој не ќе остане
во Земјава, ми вели,
ниту некој ќе се врати
заминат
отаде морињата,
отаде мостовите
што ги нема.
Од напукнатото срце
течат стиховите,
еден ден
ќе нема кој да ги прочита,
освен Бог
и некој камбана
од височините…
Пред празниот куфер
Ноќва
ништо не ми е погодено:
ниту пролетта што заминува,
ниту есента
на мојот живот…
Сакам да избегам
Од самиот себе,
Од градот,
Сакам сè да спакувам
И сликите и спомените…
Сè да спакувам,
Татковино моја:
Светлина врз светлина,
Секој минат ден,
Сите дождови и рофји!
Молчи вечноста
пред празниот куфер,
жар од тага срце ми пара,
без тебе, Татковино,
без тебе, Македонијо, каде?
Времето е кратко
Ја премолчеа смртта
На поетот од неговите песни.
Времето е кратко…
Зборовите на мртвиот поет
Во мракот – комар зјаат.
Кој да зборува за немиот?
Кој да му каже на глувиот?
Времето е кратко!
