Потврдувањето на сопствените граници и одбивањето да се биде манипулиран честопати погрешно се толкува како себичност, но постои значајна разлика помеѓу двете.
Да се биде себичен е недостаток на обѕир кон другите и претерано давање приоритет на сопствените потреби. Од друга страна пак, да се стане отпорен на манипулација е самоодржување и сопствено обезбедување дека нема да бидеме искористени или повредени од другите.
Оваа промена често е одговор на минатите искуства каде што нечија љубезност или флексибилност била искористена. Учењето да се каже НЕ, да се залагаме за себе и да донесуваме одлуки врз основа на сопствените најдобри интереси е знак на сила и самопочит, а не на себичност.
На пример, некој што постојано му позајмува пари на пријател кој никогаш не враќа, може да одлучи да ја прекине оваа пракса. Тоа не е себичност; тоа е признание за неправедната динамика и чекор кон тоа да бидеме третирани со правичност и почит.
Како заклучок, клучно е да се препознае разликата помеѓу себичноста и самопочитта. Поставувањето граници е здрава практика која овозможува меѓусебно почитување во односите и не треба да се смета за егоцентрично однесување. Станува збор за заштита на сопствената благосостојба без да им наштети на другите.
Значи, да нема забуна – не станавте себични, туку тешки за манипулирање.