Гордоста е најголемата беда на душата која во својата помраченост мисли дека е богата. Таа паганска страст не само што не ни дозволува да напредуваме, туку и не соборува од височината што ја достигнуваме. Гордоста е калинка, одвнатре скапана, но однадвор мазна и убава.
Повеќето горди луѓе (како, не знам) се залажуваат до смрт со верувањето дека се бестрасни. Дури тогаш го гледаат степенот на нивната беда.
Само Господ може да му помогне на човекот фатен во гордост. Секое човечко средство за спас би било бескорисно за него.
Многумина од нас се нарекуваат грешници и можеби мислат дека се. Но, само трпењето навреди покажува за какво срце се работи.
Почетокот на духовното здравје се препознава по тоа што нашите мисли повеќе не се фалат со природни дарови. И се додека се чувствува смрдеата на суетата, не се чувствува ниту пријатниот мирис на мирот.
Кој се ослободува од гордоста, лесно се оправдува за сите други гревови, како што покажува примерот на евангелскиот цариник (Лк.18,9-14).
Св. Јован Лествичник
