Кога си Божји човек, не сакаш да убедуваш никого, туку твојот живот и пример убедуваат. На пример, тоа што во среда и петок постиш и тоа без да го вознемирува другиот кој не пости. Убедува тоа што во недела наутро ти ќе појдеш в црква, без да се враќаш дома намрштен, иако другиот не отишол. Убедува тоа што ќе отидеш на беседа и ќе се вратиш во мир, слобода и спокојство. А не да велиш: „Требаше и ти да дојдеш, да слушнеш што рекоа за тебе! Сѐ што кажаа беше за тебе!“ Односно, да одиш на беседата со цел да го промениш другиот.
Со цел да создадеш вознемиреност, притисок и другиот соодветно да го почувствува тоа. Многу ни се допаѓа да читаме житија на Светиите, но што прифаќаме од нив? И преподобниот Старец Порфириј го вели ова: „Не му зборувај постојано на детето, зашто кажаното ќе влезе само во увото, подобро кажи Му на Бога, Он да го стави во неговото срце“. Да го промени на мек начин. А ние зборуваме, зборуваме и ништо не се менува. Затоа што ние не се менуваме. Себепознание значи да се разбере дека сите луѓе длабоко во себе бараат нешто убаво.
Архим. Андреј Конанос
