Психологот Михаил Лабковски за формирање на самопочитта кај децата:
„Детето нема самодоверба, родителите го оценуваат – ова се првите луѓе кои ја формираат неговата визија за себе. Некој ги обожава своите деца, ќерката им е принцеза, синот е најјак, и воопшто и двајцата се генијалци. И тие растат како целосни губитници… Зошто?
Затоа што мама и тато се такви. Родителите можат да ги чуваат и галат своите деца, но во исто време, доколку не се сакаат себеси, ќе има проблеми со воспитувањето. Втората ситуација не треба ни да се објаснува. Тогаш родителите му велат на детето: „Дали си морон, кој така сече леб, покриј се, не си способен за ништо…“
Еден истражувач го зел искуството на кучето на Павлов, освен што тој не му дал храна на животното, туку му давал електрошокови. Кафезот бил затворен и кучето со текот на времето престанало да се обидува да избега од струјниот удар. Потоа бил префрлен во кафез со германски овчар, но сепак не се обидел да побегне – вака се формира стекнатата беспомошност.
Исто така, децата на кои во детството им било кажано дека ништо не можат, стануваат класични неспособни – ништо не сакаат, пловат низводно.
Детето не може да се критикува, не треба да му се каже „лош си“, туку „лошо си направил“. Детето, всушност, треба да остане настрана, се разговара само за акцијата. Не треба, „не скокај во вирчето“, туку „заобиколи го вирчето“, не треба „не“, туку „да, но на поинаков начин“.
