Постојат народни приказни кои се многу општочовечки, така што забораваме каде и кога сме ги слушнале или сме ги прочитале, па живеат во нас како спомен на нешто што лично сме го доживеале. Таква е и приказната за момчето кое, лутајќи по светот, барајќи ја среќата, тргнал по опасен пат без да знае каде го води тој пат. За да не се изгуби, момчето на стеблата од дрвајата врежувал знаци кои подоцна би му помогнале да се врати.
Тоа момче е олицетворение на општата и вечна човечка судбина: од една страна опасен и неизвесен пат, а од друга страна, голема човечка потреба да не се изгуби, а истовремено и да се снајде, но и да остави трага зад себе. Знаците кои ги оставаме зад себе нема да ја одбегнат судбината на сѐ што е човечко: минливоста и заборавот.
Можеби ќе останат воопшто незабележани?
Можеби никој нема да ги разбере?
Но, сепак, тие се потребни, како што е потребно и природно ние, луѓето, меѓусебно да комуницираме и да се откриваме. Ако тие кратки и нејасни знаци нѐ успеат да не спасат од талкањата и искушенијата, тие можат барем да ни ги олеснат и да ни помогнат со тоа што ќе нѐ уверат дека во сѐ што ни се случува не сме сами, ниту први – ниту единствени.
Животот е таков што човек често мора да се срами од што е најубаво во него и токму тоа да го прикрива од светот, па дури и од своите најблиски.
