Секој човек е книга, секоја книга е нечиј живот. Што се всушност книгите?Запишани животи, отсонувани-неостварени соништа…во животот најмногу боли растењето.
Леон Елмазовски, ученик во прва година во Горната Гимназија „Ј.Б.Т.“ – Битола ни ја препорачува книгата: „Девојчето со седа коса“
„На детето не му треба светот, туку обратно – на светот му е потребно детето. Затоа што децата учат преку чувственост, а светов знае само за бесчувствителност“.
На ти слепче оче е state of mind, не за очите.
„Девојчето со седа коса“ е роман во кој се раскажува за семејното насилство врз децата (причините, последиците и справувањето со нив). Живот испишан на парче хартија, со цел да ги опомени наредните генерации – како треба, а како не би требало да биде.
Прирачник од прва рака за оние кои се наоѓаат заглавени во сопствените емоции, сопнати од сопствениот страв и притиснати во сопствените заблуди.
Четиво кое ја потенцира улогата и важноста на родителот во растот и развојот на личноста кај детето.
Вистинска приказна: пишувана од срце – филтрирана низ призма на мајка.
„Некогаш е подобро да се пушти оној што се сака, за да може да се сака. Затоа што и водата ако остане, езеро ќе се стори – мислата лоша ако се собере, сигурно поплава ќе се вика“.
„И потем, така ќе научиш оти балерините се најкревки кај што најцврсто се држат…Најјаки се на местата каде најмногу ги боли! И вртат, се веат надвиснати над болката своја, да помисли човек оти таа лично сама нагоре ги крева. А, никој освен неа не помислува дека ако запре, уште повеќе ќе страда. Не може обичен човек да знае како е да си примабелерина на болката своја…“
