Вечерва не ја пропуштајте промоцијата на книгата „Деконструкција на празнината“ на Даниела Андоновска-Траковска во 19.30 часот во Офицерскиот дом. За книгата ќе говорат Мишел Павловски и Борче Панов.
Друмските созерцанија служат за да ги запомнат оние изронати агли на тротоарите на главните улици, оние тротоари кои ретко кој ги чекори, но сепак времето ги нагризува, создавајќи простор да никне некоја тревка која на будните ќе им потврди дека – многу малку е потребно буквално за сѐ.
Даниела Андоновска – Трајковска вези наративни слики, и најверојатно човечкиот страв го претопува во меч од зборови кои имаат општа форма, а сложена суштина.
Тоа може да го забележите ако внимателно ги прочитате:
ДИГИТАЛНА ТАНАТОФОБИЈА
Децата немирно се превртуваат во своите креветчиња, стискајќи ги играчките што немаат со кого да си играат еве веќе седум дена. Наредени едно до друго, празно гледаат во грбот на своите родители, кои не можат в лице да ги погледнат своите деца кога ги утешуваат со зборовите дека сето ова за брзо ќе заврши и кои, еве веќе неколку дена, си ги силуваат мислите за да можат да заспијат.
Таванот трепка со слаба светлина, проектирајќи ги сликите на лажна среќа од мобилните телефони што лежат на подот, скролајќи ја вистината, која како камелеон си ја менува бојата во зависност од тоа на чие рамо ќе застане за миг. Ѕидовите се препотуваат од страв да не бидат бомбардирани. Бубачките лазат по креветите и тоа е единствениот знак на живот овде, во оваа ќелија на човековата глупост, за која на секој час известува секоја телевизија низ светот.
Цело човештво гледа како за миг може да се урне еден дом, ќе поплаче малку, колку да му се исплакнат очите, ќе си го исчисти грлото, иако нема намера да каже ниту збор, а потоа кротко ќе се напие голтка кафе, ќе го остави филџанот на малата масичка, ќе го исклучи телевизорот и ќе замине: во својата безлична канцеларија на некоја висококатница, која и самата не знае што е тоа што се разменува на пазарот на трудот; во училницата во која наместо ученици има празни столчиња, кои не се ни обидуваат да ја решат загатката на животот и кои едвај чекаат да ја напуштат државата, одејќи колку што е можно поназапад; во шивачкиот погон од текстилната фабрика во која шивачките си ги шијат сопствените секунди, минути и часови дозволувајќи да се продава нивното време по евтина цена на запад (пак на запад); на некоја тезга од пазарот, каде што селанецот си ја продава својата пот за 5 денари од килограм; во својот дом на тркала, кој најмалку двапати неделно поминува на терминал за да биде проверувана стоката што ја увезува или ја извезува во државата или надвор од неа, без ниту еден ден за одмор; во вежбалницата во која влажниот воздух ги нагризува и ги оцрнува ѕидовите; во својата дневна соба, во која расплакани и размрсулавени деца се обидуваат да ѝ привлечат внимание на мајката, која облечена од половината нагоре испраќа вештачка онлајн-насмевка до сите свои
следбеници, или ученици, или купувачи, или колеги, или научници, или челници на држави, кои скришно кликнуваат со лев клик на проституцијата на мислата, која побрзо од вирус со електронски импулси и клонирани идентитети масовно се шири низ планетата.
НЕМА ВЕЌЕ ИГРАЧКИ ОД ПЛАСТИКА ВО ОВАА ЗЕМЈА
Нема веќе играчки од пластика во оваа земја. Ниту од плиш. Ниту од гума. Само живи војничиња, кои наврапито скокаат од бункерите и од тенковите, копаат ровови, си ги затнуваат ушите, се движат по линијата на животот и смртта, ја пеат химната на убивањето на пат до бојното поле, а потоа се појавуваат насекаде, излегуваат и од екраните и од ѕидовите во домовите, паѓаат од небото како одговор на нечија молитва, која и самата не е свесна што посакува, се тркалаат по патиштата што се разурнати, се исправаат и си ја тресат правта од колениците, си лепат црвени точки на градите или на главите и пак паѓаат и стануваат, мислите
им се точкаат по црвените точки, а тие трчаат по нив расеани, а потоа поразени се вовлекуваат во најтесниот агол од својата душа. Плачат додека се убиваат себеси во другите и убиваат плачејќи за своите души. А, нема ниту една недела откако се одделиле од своите мајки. Нема веќе играчки од пластика во оваа земја. Ниту од плиш. Ниту од гума. Само живи војничиња и од едната и од другата страна, кои не знаат дека нечија туѓа рака ги движи на шаховската табла – едните по црните, а другите по белите полиња. И дека, иако се војници, се однесуваат како пиони што, кога ќе изгубат тло под нозете, превртени молчат секој на својата страна, бидејќи нив никој ништо не ги прашува. Нема веќе играчки од пластика во оваа земја. Ниту од плиш. Ниту од гума. Само живи и мртви војничиња, една шаховска табла, гумени раце на луѓе со празни глави и полни стомаци, и еден празен поглед зад телевизиските екрани.
Рецензентот Борче Панов за книгата пишува: „Доаѓаме до тоа што е врвната порака од оваа возбудлива книга, во која поетот и песната се две битија што се одделуваат од празнината за да продолжат да живеат со вечноста. Во секој поет има песна што не сака да биде напишана – ѝ рече, читаме во расказот „Поетот и песната“, во кој Даниела Андоновска-Трајковска прави апсолутен сублимат на сите претходни деконструкции, нагласувајќи дека е егото непријател на креацијата“.
Се гледаме на промоција!
