Во јуришот наречен ЖИВОТ често забораваме да уживаме во секојдневните ситни моменти. Забораваме да ги сакаме оние кои се до нас, забораваме да ги избркаме сите оптоварувања кои сами сме си ги наметнале притиснати од општеството…
Кога последен пат сте уживале во нешто, ама онака, вистински. Во зајдисонцето, без да го сликате? Во тишината на ноќта и музиката на штурците? Во моментите кога вашето дете ќе ви направи ѓердан околу вратот со своите раце, а вие се смирувате во истиот момент, наместо да го истретирате како боксерска вреќа и целиот свој немир и гнев да го истурите на него?
Размислувате ли за она што сте сакале, а не сте го направиле заради банални причини? Размислувате ли за Вашиот живот? Животот кој е само ваш и ничиј друг…
Вреди ли да се нервирате за се и сешто? Вреди ли да се нервирате со секој? Да им давате до значење на работи кои не вредат? Да им давате до значење на луѓе кои не вредат? Да си го губите времето од вашиот непроценлив и единствен живот.
Времето тече и не прашува дали сме подготвени или не.
Наидов на социјалните мрежи на една исповед на една 85-годишна жена. Без разлика дали е вистинска или не, вреди да се прочита.
„Кога би можела повторно да живеам, би направила повеќе грешки. Повеќе не би се трудела да бидам совршена, би била поопуштена, попопустлива. На моето патување би била многу похрабра од кога било досега. Всушност, можам да мислам на многу малку работи што би ги сфатила толку сериозно. Би бил полуда и помалку педантна.
Би искористила повеќе можности, би патувала повеќе, би се качувала на повеќе планини. Ќе посетував повеќе места што никогаш порано не сум ги видела. Би јадела повеќе сладолед и помалку грав. Би имал повеќе реални проблеми, а помалку имагинарни.
Знаете, јас бев една од оние кои постојано преземаа превентивни мерки, живееја разумно и здраво. Од час во час. Од ден на ден. Ох, имав свои моменти, и кога би можела повторно да живеам, би собрала повеќе од тие моменти.
Јас бев една од оние луѓе кои никаде не одат без термометар, топла вода, средство за плакнење уста, капут за дожд и падобран. Кога би можела повторно да живеам, би патувала многу полесно, без многу работи.
Кога би можела повторно да живеам, почесто ќе се вртев на вртелешка, ќе гледав повеќе изгрејсонца и почесто ќе си играв со децата.
Би останала в кревет кога сум болна, наместо да мислам дека светот ќе се сруши ако не одам на работа тој ден.
Би запалил розова свеќа издлабена во облик на цвет пред да се стопи за чување.
Помалку би зборувала и повеќе би слушала. Би ги поканил пријателите на вечера, дури и ако мојот тепих беше извалкан и мојот кауч избледен.
Би јадела пуканки во собата и многу помалку би се грижела за нечистотијата кога некој ќе влезе со чевли внатре.
Ќе ги слушав повнимателно приказните што татко ми ги раскажуваше за неговата младост.
Помалку би се смеела и плачела пред телевизор, а повеќе додека го гледам животот.
Ќе седев на тревата дури и да ми беше нова облеката.
Наместо да сакам да поминат деветте месеци од бременоста, ќе го ценев секој момент и ќе сфатев дека чудото што растеше во мене е мојата единствена шанса во животот да му помогнам на Бог да направи чудо.
Ако моите деца почнат ненадејно да ме бакнуваат, никогаш не би рекла: „После. Сега оди измиј ги рацете за вечера“. Почесто би велела „те сакам“. Почесто „извини“.
Но, повеќе од сè, ако имав втора шанса, би ја искористила секоја минута, навистина секоја минута, за да живеам максимално.
Да, кога би можела повторно да го живеам животот…но не можам.
Престанете да се грижите за неважни работи. Не им давајте важност на оние кои не ве сакаат или на оние кои имаат повеќе. Наместо тоа, ценете ги и негувајте ги односите што ги имате со оние кои ве сакаат и ве ценат.“
