Ерих Селигман Фром (23 март 1900 – 18 март 1980 година) бил германско-американски психолог, психоаналитичар, социолог, хуманист филозоф и демократски социјалист. Тој бил германски Евреин кој побегнал од нацистичкиот режим и се преселил во САД. Тој беше еден од основачите на Институтот за психијатрија, психоанализа и психологија Вилијам Алансон Вајт во Њујорк, но и беше познат по развивањето на концептот дека слободата е основа на човековата природа. Во неговите дела тој се залага за хуманистички светоглед, за надмоќ на начинот на битие над начинот на поседување.
1. Инфантилната љубов го следи принципот: Те сакам затоа што ме сакаш; зрелата љубов го следи принципот: сакан сум затоа што те сакам; незрелата љубов вели: те сакам, затоа што ми требаш, зрелата љубов вели: ми требаш, затоа што те сакам.
2. Не мора никому да даваме објаснувања или сметка се додека нашите постапки не предизвикуваат болка или штета на другите. Колку животи се уништени од оваа потреба за „објаснување“, што обично значи да се биде „разбран“, т.е. оправдан. Нека судат според вашите постапки, и според нив – вашите вистински намери, но знајте дека слободниот човек мора да објасни нешто само на себе – на својот ум и свест – и на оние малкумина кои имаат право да бараат објаснување.
3. Желбата за моќ не е вкоренета во силата, туку во слабоста.
4. Целта на човекот е да биде сам, а услов за постигнување на таа цел е да биде личност за себе. Не самоодрекување, не себичност, туку самољубие; не отфрлање на поединецот, туку афирмација на сопственото човечко јас: тоа се вистинските највисоки вредности на хуманистичката етика.
5. Колку што е важно да се избегне празен разговор, подеднакво е важно да се избегне лошото друштво. Под „лошо друштво“ не мислам само на корумпирани луѓе; нивното друштво треба да се избегнува бидејќи нивното влијание е угнетувачко и штетно. Мислам и на општеството на „зомби“ чија душа е мртва, иако телото е живо; луѓе со празни мисли и зборови, луѓе кои не зборуваат, туку брборат, не размислуваат, туку искажуваат заеднички мислења.
6. Главната животна задача на човекот е да си даде живот, да стане она што потенцијално е. Најважниот плод на неговите напори е неговата личност.
7. Човек кој не може да создава, сака да уништува.
8. За човекот сè е важно, освен неговиот сопствен живот и уметноста на живеење. Тој постои за сè освен за себе.
9. Само човек кој има верба во себе може да им биде верен на другите.
10. Несреќната судбина на многу луѓе е резултат на избори кои не ги направиле. Тие не се ниту живи, ниту мртви. Животот се покажува како товар, непроценливо занимање и работи само како заштита од маките на постоењето во царството на сенките.
