Пишува: Елена Кузмановска, психолог
Скоро прочитав една книга која ме разбранува да размислувам на темата: тајни и посебно чувањето на тајните кои по некое време се претвораат во длабоки трауми. Ние луѓето, речиси опсесивно се заветуваме, дека ќе ја чуваме тајната засекогаш.
И што се случува со нејзе???
Почнува полека, полека и без врева да си наоѓа место во нашата душа и тело. Откако ќе се вгнезди во некое ќошенце почнува нелагодноста… Мислиш дека не мислиш на нејзе, а всушност те вшмукува во некој непријатен и ептен нелагоден меур. Ама, упорно го чуваш меурот како светиња и го пазиш никако да не пукне. Затоа што ако се случи тоа толку страшно пукање, ќе се разлее и со тоа ќе се рашири насекаде. Така внимателно чувајќи го веќе смрдливиот и полускапан меур сѐ уште не сфаќаш дека од негде се шири непријатен мирис. Од кај комшиите е, си велиш. Па правиш се што ќе посака тајниот меур и сѐ уште не ти текнува дека тој загосподарил со тебе. И нормално, како добар слуга ги слушаш суптилните заповеди…
-Молчи!
-Однесувај се како да не постои!
-Тоа е само твоја тајна!
-Ќе ти се смеат сите!
-Слабак сум!
Сигурно сум голем мекуш штом не знам да си задржам нешто вака големо за себе, си велиш!
А смрди, ли смрди!
И така си шеташ со гнилеж во себе се дури некогаш не разбереш дека можеш да се ослободиш, да го исплукаш пред некој што ќе знае и ќе може да ти помогне во цел тој процес. Тоа е моментот кога ти текнува дека мора да „сечеш до здраво” и дека чистењето не е баш лесен процес.
И тргнуваш, падни, стани, слој по слој од насобраниот отпад чистиш, ли чистиш!!!
Се потиш, се мачиш ама знаеш дека после големата емоционална генералка пак ќе светне куќата – душа!
Без трупање на токсичен отпад во Новата, please!
