Понекогаш најтешките рани не се раните што ни ги нанеле другите, понекогаш најтешките рани се раните што самите си ги нанесуваме.
Тоа се многуте рани во кои ги откопуваме нашите болни спомени, раните во кои ги превртуваме нашите прастари разочарувања и го задржуваме во мислите сето она што ни го нарушува мирот. Најтешки се оние рани од кои ништо не учиме и кои не ни даваат никакво животно училиште, а се повторуваат одново и одново. Но, ние самите сме виновни за тие рани, ние сме виновни затоа што повторно и повторно им се враќаме и повторно и повторно страдаме од нив.
Најтешки се оние рани во кои немаме сила да си простиме, иако знаеме дека другите ни простиле затоа што се чини дека тоа ќе ни помогне на нашата слика за себе. Најтешки се оние рани кои не спречуваат да се движиме во животот, а настануваат кога се грижиме само за тоа што мислат и зборуваат другите, а ги игнорираме сите тие соништа што ги носиме во себе. Најтешките рани се оние кога не повлекувате граница меѓу себе и другите, оставајќи ја линијата отворена.
Најтешки се оние рани во кои им дозволуваме на другите да се однесуваат со нас како што сакаат наместо да си кажеме „до овде може, понатаму не“. Најтешките рани се оние во кои толку многу им веруваме на луѓето, иако безброј пати сме се разочарале од нив, мислејќи дека овој пат ќе го направат тоа поинаку, а повторно нè повредија по илјадити пат. Тоа веќе не се поединечни рани, ова ранување станува трајна состојба во која веќе немаме сила да се залагаме за себе.
Сето ова ни се случува затоа што го жртвуваме нашиот мир поради некоја лажна надеж и ветување, го жртвуваме својот мир сакајќи да ги задоволиме желбите на оние кои не би го направиле тоа за нас. А ти треба само едно, да бидеш свесен за вредноста да имаш сопствен мир, да не трчаш или лазиш пред други, да не правиш компромиси за работи кои немаат моќ да го задоволат нашето срце, да имаме своја цел и да веруваме во идеали. Сè помалку од тоа значи да се задавате себеси рани одново и одново.